Lees het verhaal van oud-deelnemers Rob & Annet: ‘We zijn elkaars grootste steun’

Annet en haar man Rob deden in 2016 samen mee aan Keer Diabetes2 Om van Voeding Leeft. ‘Als Annet aan de rem trekt, doe ik automatisch mee. En andersom’, zegt Rob. Annet: ‘We staan veel meer stil bij ons gedrag.’ Lees hieronder hoe het drie jaar later met ze gaat.

Wie: Rob Besseling (66) en Annet Mol (62) uit Schiedam. Rob heeft drie kinderen uit een eerder huwelijk, Annet heeft een zoon. Annet (62 jaar),  houdt van astrologie en Keltisch tekenen, 67 kilo, 1 meter 68 (was voor deelname aan Keer Diabetes2 Om 75 kilo). Rob (66 jaar), Feyenoordkaarthouder, vrijwilliger in een verpleeghuis, vogelspotter, 85 kilo, 1 meter 75 (was voor deelname aan Keer Diabetes2 Om 90 kilo).
Werk: Annet is directie-assistent, Rob is gepensioneerd als ambtenaar bij de provincie.
Diabetes: Annet kreeg de diagnose type 2 in 2003. Tot 2013 gebruikte ze geen medicijnen. Na deelname aan Keer Diabetes2 Om in 2016 was ze zes weken later van alle medicatie af. Rob zat in 2016 in een voorstadium van diabetes, maar is daar nu weer uit.

Annet: “In 2003 voelde ik me steeds beroerder: duizelig, vermoeid, gewoon naar. Na een slechte nacht constateerde de huisarts diabetes type 2. Ik wilde geen medicijnen. Op eigen houtje paste ik mijn voeding wat aan en verruilde ik mijn scooter voor een fiets. Zo prutste ik wat aan totdat mijn nuchtere bloedglucosewaarde tien jaar later bij de tweejaarlijkse controle te hoog was.”

Rob: “Toen ik Annets’ glucosemeter uitprobeerde, bleek dat mijn bloedglucosewaarde ook te hoog was. Ik woog toen bijna 90 kilo.”

Annet: “Door mijn werk wist ik dat een huisarts bij diabetes type 2 volgens protocol eerst moet inzetten op leefstijlverandering. In de praktijk kreeg ik alleen medicijnen. Binnen twee jaar was de dosis metformine verdriedubbeld, had ik er nog een pil bij (een SU-derivaat, red.) en stelde de diabetesverpleegkundige voor dat ik ook een cholesterolremmer en een maagbeschermer zou nemen. Toen werd ik bang: als het zo doorging, zou ik straks insuline moeten spuiten.”

Rob: “Tijdens een wandeling spraken we over de toekomst. We wilden graag zo gezond mogelijk oud worden, maar hoe? Toevallig lazen we nog dezelfde middag in een café in een tijdschrift over Keer Diabetes2 Om.”

Annet: “Ik wist meteen: hier moeten we aan meedoen. En gelukkig kon dat ook snel! Het heeft ons zovéél gebracht.”

Rob: “Een verpleegkundige en een diëtist legden uit wat er in je lichaam gebeurt bij diabetes en dat de inzichten over de ziekte zijn veranderd. Het zou fijn zijn als de adviezen die je krijgt bij de dokter in lijn zouden zijn met de meest recente wetenschappelijke ontwikkelingen.” 

Annet: “Tijdens de start tweedaagse leerden we anders koken. Het resultaat was zo lekker dat we gelijk om waren! Een coach begeleidde ons op het mentale vlak. Hij legde uit hoe je ingesleten gewoonten kunt veranderen en waarom dat zo lastig is. We staan sindsdien veel meer stil bij ons gedrag.”

Rob: “Niet-snoepen blijf ik moeilijk vinden. Soms heb ik zin in drop. Dat vind ik gewoon lekker. Als ik een ijsboer zie, krijg ik zin in een ijsje. Sinds Keer Diabetes2 Om ben ik bezig met meditatie. Mediteren helpt me bewust te worden van gedachten en gedrag waarmee ik mezelf onbewust probeer te belonen. Verhip, ik denk ineens aan een ijsje. Maar dat betekent niet dat ik het ook moet kopen.”

Annet: “Het is een levensstijl die aandacht vraagt. We stimuleren en motiveren elkaar om gezonde keuzes te maken. Vanuit Keer Diabetes2 Om kregen we enkel begrip en steun. Ze vonden niks zwak of raar. Ze dachten individueel mee over oplossingen.”

Annet: “Na de tweedaagse kregen we recepten mee, waarmee we thuis aan de slag zijn gegaan. We eten nu vooral vers: veel groenten en natuurlijke vetten: roomboter, olijfolie, eieren. Mijn vensterbank staat vol verse kruiden: basilicum, koriander, munt, bieslook. We genieten enorm. En ook niet onbelangrijk; ik voel me heel energiek.”

Rob: “Doordat we allebei meer energie hebben, bewegen we meer. Ik begin de dag met een wandeling. Het is heerlijk rustig ’s ochtends; voor mij is het een perfecte start. Bij mooi weer fietsen we graag samen de polder in, en in het weekend rijden we regelmatig naar de duinen om daar een wandeling te maken.”

Annet: “Veel tijd om te sporten heb ik niet, maar alle beweging is meegenomen, weet ik nu. We wonen op de elfde verdieping. Ik loop de trappen op en af en wandel standaard naar het winkelcentrum voor de boodschappen en fiets naar mijn werk. Bij elkaar opgeteld beweeg je dan toch heel wat!”

Rob: “We zijn elkaars grootste steun. Als Annet aan de rem trekt of op het gaspedaal trapt, doe ik automatisch mee. En andersom.”

Tekst door Rineke Wisman Journalistiek.